30 Nisan 2008 Çarşamba

..kelimeler..

Şefkatten ölecek derecede hisli, içli bir halde bağrına basma ihtiyacı duydu. “bu şehir güzel rüyalarımı aldı!” dedi fısıltısında. Hep annesinin gülen gözlerini, ona bahsettiği masalsı dünyayı görürdü oysa uykuları arasında. Babasını anımsadığında, ceketinin iç cebindeki ince tarağıyla saçlarını taradığı gelirdi hatırına keyifli zamanlarında. Az rastlanır bir durumdu evin tek çocuğu olmak. Şekerlemeler için rakibi doğmamıştı hiç. Doğamamıştı annesinin rahmine düşen cemreler. Yeşile çalan örtüsünün süslediği saçlarıyla tahta bir beşiği sallarken - O, tahta beşikte sallanırken yani – dinlediği ninniler bugün düşleriydi. Kelepire alıcı bulamayan bezgin düşler…

29 Nisan 2008 Salı

çünkü ben daha hiçbir

kuşun uçmadığı yükseklerden,

daha hiçbir ayağın yolunu şaşırıp inmediği

uçurumlardan geliyorum!

ve anladım ki;

kaybederken kazanıyorum.

24 Nisan 2008 Perşembe

bari deLirdiğime değsin!

Bir gece senden beklenmedik bir şey yap.
Mesela ellerinin üşümesine aldırmadan uzat parmaklıklardan.
O parmaklıklar senle beni ayırır. Onlar aramıza karanlık sokar.
Teğet geçsin bu kez karanlık,

senden beklenmedik bir şey yap bu gece.

Bu gece bana kendini anlat.

Dalyasan gibi omuzlarıma dökülme düşlerimden.

Ellerin dolaşsın saçlarımda
ve yüksek sesle anlat pişmanlıklarını.

Sigaranı çektiğin gibi derinden olsun iç çekişlerin.
Beni sana yaklaştıran cümlelerin gerçek değilse

o küllere bunu da kat.
Yılları saydırma bana mesela, geleceksen bunu belli etmelisin.

Geceleri bekleyip kâbuslara bürünmek yakışmaz sana.

En sade, en belirgin hem de en kip suretinle gülümse bana.
Yüzüme dokunduğunda içimden kelebekler uçmalı.

Bu gece senden beklenmedik bir şey yap,

bana kendini anlat.
Bilmeliyim, ben gölgelerde kavrulurken senin hislenimin neydi?
Bilmeliyim, geceler yalnızca benim için mi gündüzlerle birdi…

Ve çiskin sokaklar avuçlarını sıkı sıkı sarmana neden miydi?
Bana bir gülümseyiş ver.

Bir ucundan tut ve o ucu elime koy. Ben bunu geç göreyim.
Zaman o sonsuz boyutlarından arınsın,

kendimle çelişeyim. Bana kendini inandır.

Yıllar sonra seni hala gördüğümde düşümde

bari delirdiğime değsin!

10 Nisan 2008 Perşembe

şimdi benim yaşım hayatın neresi?

Bir arkadaşım evlendi birkaç zaman evvel. Şimdi bir başka davet mektubu elimde. Hüzünbaz bir gülümseme yüzümde. Annem ablama hamileymiş 21inde, anne olmuş 22sinde. Hayatını kendi eliyle yapıp bozmaya başlamış yani 20sinde.
Şimdi benim yaşım dedim içimden, hayatın neresi? Güvenmeli mi güzelliğe, aceleyle mi devam etmeli yoksa yürümeye?...
Ayak izlerimi kayıp görmüyorum. İzleyemediğim filmleri, öğrenemediğim dilleri, gezemediğim ülkeleri… Emin adımlara inandırdım kendimi. Sakinlik ve dinginlik ruhu besleyen C vitaminleri, inandım…
Çünkü ben daha hiçbir kuşun uçmadığı yükseklerden, daha hiçbir ayağın yolunu şaşırıp inmediği uçurumlardan geliyorum. Ve anladım ki kaybederken kazanıyorum.
Hep böyle olmadı mı? Karanlıkta otururken anlamadım mı hayat ışığımın kendimde olduğunu, tam pes etmişken inancımı yitirmişken çıkmadı mı karşıma ömrümün yarısı o küçük kız… “hoşça kal” bile demeden giderken en sevdiklerim; insanlara değil hayata tutunmak gerektiğini anlamadım mı? Ve büyük üzüntüler yazdırmadı mı bana en güzel yazılarımı?...
Biliyorum “kaybetmek” ten kurtulamam, ama buna sevgiyle bakabilirim anladım. Bana getireceği günışığına dek gözlerimi kabuslara kapatabilirim.

Kaydol: Kayıtlar (Atom)

dünyanın en tatlı mektubu bu, bana yazılan :)

"O gece konuşma isteğim yorgunluğumdan değildi, yaşamımı anlatma isteğimden de. Konuşmak benim için sağanaktı. Herhangi bir sağanak. Önüne geçilmez, engel olunamaz bir taşkınlık...

Her zamanki, herhangi biriyle yaptığım sohbetlere benzeyeceği aklımdan hiç geçmemişti. O yüzden kalbimin gösterdiği doğruya sadık kaldım, dostluğuna ihtiyacım vardı.

Sıradan bir açılma gereksinimi de değildi. Sadece konuşmak istiyordum. Yağmur gibi konuşmak. Hiç çekinmeden. Hiç sakınmadan. Çok eski zamanlardan kalma hıçkırıklarımın boğazımda düğümlendiğini hissediyordum gün geçtikçe. İlkin yağmur gibi konuşuyordum onunla, var olduğunu bilerek ama haberi olmadan. Ardından ağlıyordum yağmur gibi; konuşmam gibi.

Boşluktaydım. Tutunamıyordum. Yitiktim. Konuşmak istiyordum olmuyordu, haberi olsun istiyordum bu kez. Sözcüklerle değiştiremiyordum yaşadıklarımı. Dilsizdim.

Taze baharım oldu. Yanan ruhumun ateşini söndürdü. Karanlık gecelerde parlayan nurumdu. Uzaktaydı, ölesiye özledim. Saklayamadım sevgimi kalbimde, gösterdim, görünür kıldım, taşırdım da üstelik. Sözcükler geçit vermişti nihayet duygularıma...

Şimdi ona inanıyorum. Ona güveniyorum. Onu önemsiyorum. Samimiyetine dair hiç kuşku duymadım... Dünyanın bir yerinde yıllarca haberim olmadan yaşamış birine, tüm hayatımı anlatmak istedim. Tereddüt etmeden, yağmur gibi... Sadece ve sadece ona konuşmak istedim." (f.k.)

eat-pray-love

Jean Paul Sartre - Bulantı

İnsan yalnız yaşayınca bir şey anlatmanın bile ne olduğunu unutuyor: Dostlarla birlikte inanılabilir şeyler de ortadan kayboluyor. Olaylar da öyle. İnsan onlara da aldırmaz oluyor. Bir bakıyorsunuz konuşan insanlar çıkıyor ortaya, bir bakıyorsunuz çekip gidiyorlar. Başını sonunu duymadığınız hikayelere dalıyorsunuz. Duyduğunuzu anlatın deseler kötü tanıklık edersiniz.

Yaşarken başımızdan hiçbir şey geçmez. Dekorlar değişir, kişiler girer çıkar, yalnız. Başlangıçlar da yoktur; günler anlamsız bir biçimde birbirine eklenir durur, sonu gelmez, yeknesak bir ekleniştir bu.

Birisini sevmeye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta, bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.

Andre Gide'den..

"Nathanael, daha hiç kimsenin vermediği bir sevinç vermek isterdim sana. Nasıl vereceğimi bilmiyorum, gene de bu sevinç bende var. Sana daha hiç kimsenin seslenmediği kadar içten, candan, yakından seslenmek isterdim. Sana gecenin öyle bir saatinde gelmek isterdim ki, her birinde sana gösterilenlerden daha fazlasını arayarak birbiri ardından bir çok kitaplar açıp kapamış olasın; hala beklediğin bir gece saatinde, desteklendiğini duymamak yüzünden coşkunun keder olacağı saatte gelmek isterdim sana. Yalnız senin için yazıyorum; sana yalnız bu saatler için yazıyorum. Öyle bir kitap yazmak isterdim ki, onda her düşünce, her kişisel coşkunluk yokluk gibi görünsün sana, onda yalnız kendi öz coşkunun gölgesini görür gibi olasın. Sana yaklaşmak isterdim, 'beni sevesin' isterdim."

charles bukowski

japon balıklarımız vardı, masanın üzerindeki akvaryumda yüzerlerdi, penceremizi örten kalın perdelerin hemen yanında... ve annem, her zaman gülümseyerek, hepimizin mutlu olmasını isterdi. bana, “ mutlu ol Henry,” derdi... ve haklıydı: eğer becerebiliyorsan mutlu olmak daha iyiydi. ama babam onu ve beni haftada birkaç defa dövüyordu, 1.90’lık bedenin içinde öfkeden kuduruyordu. çünkü onu içten içe yiyip bitiren şeyi anlayamıyordu. annem, zavallı balık, mutlu olmak istiyordu, haftada iki, üç kez dövülüyor ve bana mutlu olmamı söylüyordu: “Henry, gülümse! Neden hiç gülümsemiyorsun?” ve sonra bana gülümserdi, nasıl yapıldığını göstermek için, gördüğüm en mutsuz gülümsemeydi...

bir gün japon balıklarımız öldü, beşi birden, suyun üstüne çıktılar, yan dönmüşlerdi, gözleri açık,ve babam eve döndüğünde onları kediye attı mutfakta ve biz öylece izledik annem gülümserken...

aşk köpekliktir / ahmet ümit

geçecek, her şey geçer. hepsi geçer.
hatta sonra, çok sonra anılar hükmünü yitirdikten, onu iyice unuttuktan, içindeki acının yerini kocaman bir boşluk aldıktan, keşke geçmeseydi dedikten sonra,
keşke acısını bir hastalık gibi yüreğimde taşısaydım desen bile geçer.
zaman insanla oynamayı seven hem zalim hem de merhametli bir tanrıdır.
ona karşı çıkamazsın.
yapman gereken beklemek.
onun, derin bir unutuşla bizi rahatlatacak örtüsünü üzerimize örtmesini beklemek...

yazmak sanatı!

sayfalar dolusu saçmalayın. aptal olun. duygusal olun. Shelley'i taklit edin. içinizden gelen her sese kulak verin. dilbilgisi kurallarını da, teknik ve biçimssel alanda bilinen tüm kurallarla beraber ihlal edin; dökün, devirin; kendi keşfiniz olan, olmayan, her türlü kelimeyi kullanın, şiirsel bir biçimde, düzyazı bir metinde, ya da elinize geldiği gibi bir çırpıda yazılan anlamsız sözlerle öfkelenin. sevin, alay edin.
ta ki yazmayı öğrenene kadar!

Virginia Woolf...

Şehir - Kavafis

Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin

bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.

Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

rilke / genç şaire mektuplar

“Kendi kendinize sorun: Büyük olmayan yalnızlık, yalnızlık mıdır? Ancak bir tek yalnızlık vardır, o da büyüktür ve katlanılması güçtür. Öyle bir an gelir ki, insan yalnızlığını kolayca elde edilen herhangi bir beraberlikle değişmek ister. Hiç uymadığı halde uyar gibi görünüp yanındaki herhangi biriyle, hatta en düzeysiz biriyle bile birlikte olmayı düşünür. Ama yalnızlığın büyüdüğü anlar, belki bu anlardır. Onların büyümesi, erkek çocukların büyümesi gibi acılar içinde olur; ilkyazın başlangıcı gibi de üzücüdür. Yalnız bu sizi şaşırtmamalı. İçe dönmek ve kendinle baş başa kalmak… İnsan buna alışabilmeli.”

...

bir kıtada üşürken, diğerinde terledim. yoktu aslında dünden kalan içim. bu mevsim yaramadı ne bana ne de sana. bak senin de bi gözün bende, senin dolmuş için. benim için. ama benim için uzandığım, yakalamaya çalıştığım bu sabah, belki de bu yataktan kalkamayacağım son sabahtır. solgun güller bıraktım yollarına, nasıl olsa solacaklar diye. gülerek kapattım gözlerimi, nasıl olsa kapanacaklar diye. . bilmiyorum bu kaçıncı çiziğim kendime, bu kaçıncı ince çizgim. bundan daha incesi var mıydı mazide? yoktu. dişlerim birbirini dövüyor, içimden ve sinirimden. artık bildiğim sen, bilmez kapımda bekleyen köpeklerimi. artık tanıdığım sen; güne attığım her adımımda, günden sonraki her dönüşümde beni bekleyen kirli, ağlamaklı, aç, yalnız köpeklerimi bilemez. çünkü seviyorlar beni, gerçekten. yıldızlara bakmayalı aylar oldu. sana bakmayalı yıllar olacak, asırlar, belki de 5 parmaktan ibaret geleceğim. kurutmam gerekiyor ıslak kalbimi... (o.b.)