16 Mayıs 2007 Çarşamba

..DÜNYA SİHİRLERLE DOLUDUR..

Ateşi söndürdüm.zaten pek bir cılız olan bir parça aydınlığı da baş parmağımla işaret parmağımın arasına alıp yok ettim..sonra büyülü bir sanat eseri gibi ardında yalnız kalan mumu izledim uzun uzun. insanın içini burkan bir koku sardı salonu. biraz uzağıma düşen DVD’inin kumandasına dokundum,bir film oynamaya başladı..gözümün gördüğü birbiri ardına dizilen film kareleri, burnuma gelen koku anlamsız bir vicdan azabı tadında, aklımdan geçenlerse bambaşka bir senaryo..ateşinden mahrum bıraktığım mum bana seni anımsattı.beni kendinden mahrum bırakışını.. ben ardından izledim mumu uzun uzun, peki ya sende beni izlemiş miydin? yüreğime acıyan gözlerle bakmış mıydın? bilmem?...duygularını göstermeyi sevmezdin.yüzüne bakıldığında ne görünüyorsa hep aksini hissetmeyi severdin sen..insanın sinirine dokunan bir ukalalığın vardı görünüşte ama kendine pek güvenmezdin görünenin aksine. insanlarla fazla konuşmazdın, gece belli belirsiz saatlerde uykumu bölerdi sesin.. kimseyle konuşmadıklarını kendine anlatırdın ve ben hep tesadüfen şahit olurdum duyduklarıma.. hep inanamazdım dilinden dökülenlere. ve hep bana gösterdiğin yüzüne inanmaya mahkum olurdum..gücü sevmezdin insanların sandığı gibi.. senin de pişmanlıkların vardı. kimi zaman vicdanın seni de uyutmazdı.içinde yok olmasına izin verdiğin bir çok ayrıntı vardı.ama yaşamın trajedisinin aslında ölüm değil de , yaşarken içimizde ölmesine izin verdiklerimiz olduğuna inanırdın.. hayatında anlamsız bir tezat hüküm sürerdi. sahip olduğun her şeyi, onu en çok sevdiğin zaman bırakmayı severdin. söylesene, bana o cümleleri, en çok bağlı olduğun şeyleri bıraktığın zamanki gibi , beni de en çok o zaman sevdiğin için mi söylemiştin..?? dağa tırmanırken tüm yol boyu hayalini kurup, sırtında taşıdığı bayrağı zirveye gelince uçurumdan aşağı bırakmaktı bu.. beni de uçurumdan bıraktığın gibi avucunda buruşan o bayrak gibi..."bazen ne yaparsan yap olmuyor.." dilinden dökülen son cümleydi bu.. içimi burkan yada ısıtan, söylediğin her kelimeyi dinliyordum. ağzının kıvrımlarına, gözlerindeki buhran dolu bakışa ,sana ait olan tüm ayrıntılara bakıyordum gözümü kırpmadan..belki son kez bu kadar yakından hissedecektim nefesini.sesini duyabilecek miydim yeniden bilemeden bakıyordum yüzüne..hissettiğim şeyi yapma diye yalvaran gözlerle..ardından söyleyeceğin şeyi hiç bu kadar sabırsızlıkla beklememiştim..ve hiç bu kadar gelmesini istemediğim bir an daha olmamıştı aynı anda..bu nasıl bir ikilem..istemek ve istememek bu kadar aynı..bu kadar iç içe..yüzüme baktın ellerinin arasına alıp ve sonra ateşi söndürdün. hiçte cılız değildi benim aydınlığım oysaki.. ama sen yinede iki parmağının arasına alıp yok ettin beni.ardımdan dönüp uzun uzun izledin mi onu bile bilemedim..gözümün önünden kayıp geçen bir film var, kulaklarımı kendi sesime kapadığımda gerçek hayatın yansıması olan ve o zihnimden silinmeyen replik..
"dünya sihirlerle dolu..
sihirbazlar şapkalarından parlayan yıldızlar çıkarırlar,
peygamberler denizleri ikiye ayırırlar ,
büyücüler bir şeyler yaratıp yok edebilirler..
ve sen tek bir gülüşünle bütün dünyayı ters düz edebilirsin... "
içten gelen bir güdüyle bir kibrit çaktım ve o söndürdüğüm parmaklarımla mumu tekrar yaktım.. ben söndürdüğüm ateşi telafi ettim, belki sende edebilirsin diye fikrimden geçirdim..bu senin için imkansız değildi biliyorum..çünkü sen tek bir gülüşünle bütün dünyayı ters düz edebilirdin...

TILSIM

**ömrümün yarısı'na..

Anahtarı iki kez çevirdim deliğinde. Başımı hafifçe uzattım içeri ve içerdengelen karanlığa hep sana seslendiğim tonla seslendim ‘ Ben geldim! ’ Ayakkabılarımla kapıda ayrılıp salonun iki adım ötemde duran ışığına dokundum. Hep oturduğun duvarın dibine baktım. O, yapmayı en çok sevdiğin şeyin, yap boz’larının başucuna..Hani bir sigara yakıp yanında saatlerini geçirdiğin o küçük parçalar. Zaman zaman beni kıskandıran bu sevgin için ‘Yerine koyduğum her parçada kendimi tamamlıyorum’ demiştin bir seferinde.Sonra üstünden düşüp durduğumuz ama bir türlü onu yerinden kaldırmaya kıyamadığımız pötikareli tabureye, saatlerimizi geçirdiğimiz koltuklarımıza,elinde kupayla çay suyunun kaynamasını beklediğin mutfak parkelerine baktım uzun uzun.. Sessizliği bozdum şarkı listesine dokununca. Sana birşeyler yazarken düşündüm ki yaşamak yazmaktan daha zor. Ve herkesin aksine biz onca şeyi yaşayabilmişiz de kelimeler, anlatmak için az gelmiş.Gülümsedim küçük mektubuma başlarken. Sonra ben sustum, konuştu kelimeler…

Karanlıkta bulmuştuk birbirimizi, canımız en çok acırken. Tüm kılıçlar çekildiği sırada önümde durandın sen. Beni arkana saklayıp korurken sarılmıştık hayata ve birbirimize.. Aramızda isimsiz bir tılsım vardı. Her defasında beni düşündüren, imkansız dedirten bir tılsım. seni bana bağlayan neydi? Hep kilometrelerin aramızda durduğu bir yakınlıktı. Yalnız başına küçücük bir evde uyuyamadığın her gece bende uyuyamazdım senden habersiz. Ağladığını hissederdim annenin çocuğunun gözyaşlarını hissettiği gibi. Aynalara bakıp saatlerce susardın. Sonra bir çığlıkla yere dökülürdü kırılan parçalar.. onlara dokunamazdın yap bozların aksine. Bu kez parçalanmaktı o küçük parçalar senin için, kendini tamamlamak değil.. bir sabah ağlayarak seni aradığımda rüyamda seni bir binanın 6.katından düşerken gördüğümü söylemiştim.. sen sessizce dinlemiştin beni, buz gibi. Ve ancak sonraları öğrenmiştim binanın 6.katında oturduğunu ve o gece ölümle yaşam arasında çok fazla sıkıştığını..

hayat bizim için zor geçti biliyorum. Sınavlarla ve yenilgilerle..

ama geçti işte..

geçti..

Ayları sayıp ,günleri, dakikaları sayıp geçirmiştik o seneleri. Her detayını düşündüğümüz evimizin koltuklarında oturup bugünlerden bahsedecektik. Hayatımızın her saniyesini nasılda hakettiğimizi görecektik her seferinde. İnsanın uzun seneler sonunda torunlarına anlatmayı hayal ettiği hikayelerden biriktirecektik. Gözlerin bulutlandığında, aklın bulandığında elini tutar, saçlarını severdim. Gözünden akan damlaları elimle siler, uyku ilacı tadında cümleler kurardım sana, seni biraz olsun gerçek hayattan uzaklaştıran.. Ve bazen öyle zor gerçeklerle yüzleşirdik ki bunları sana söylemek bir doktorun hastasına üç ay ömrünün kaldığını söyleyebilmesinden aşağı kalmazdı. Birkaç mumun gölgesinde geceleri sabah ederdik. Sen benim yarımsın, ömrümün yarısısın derdim minicik bir gülümsemen için. Geceler boyu konuşur, geceler boyu susardık. Sana sonu güzel biten masallar anlatmamı isterdin. Sonra içinde biz olan masallar kurar oynardık. Anılar başlar , anılar bitmezdi.Kanımıza dokunan aşk hikayeleri, içimizde söylenmeden kalan sözler,adresini bulmayan mektuplar uzardı gücü yettiğince.. Bir yolunu bulup kendimize suç bulduğumuz senaryolar yazardık zaman zaman. Başladığımız cümlelerin en savunmasız yerinde; aslında belkide öyle olmasaydı derken susardık. İçimizden tamamlardık sonra yarım kalan kısımlarını. Cümlelerimizi de tamamlardık sessizce, birbirimizi tamamladığımız gibi.. Her şey zamanını bekliyordu sanki. Hazırmışlar da aslında yaşanmaya, yalnızca başlama düdüğünü bekliyorlarmış gibi . Bir dilek tutup, saatlerce gökyüzünü izledim, kayan bir yıldız görebilmeyi bekledim. Hayatımdan çıkışın olmasın dedim içimden. Hep böyle ani gelenler ani gider ya, olmasın dedim..Yüzümüze vuran güneş uyandırsın her sabah bizi, hayallerimizde çizdiğimiz gibi..Ve koyduğumuz çizgilerin gerisinde durması gerekenler dokunmasın hayatımıza dedim. Dedim ki , hayat seni benden almasın yarım.. O hep düşüp durduğumuz taburede oturmuş sana birkaç satır yazmışım. Dörde katlayıp bir şeylerin arasına sıkıştırmışım. Bulduğunda gülümse diye.Gülümsediğinde gülümseyeyim diye…

adı yok bahar'2007

Kaydol: Kayıtlar (Atom)

dünyanın en tatlı mektubu bu, bana yazılan :)

"O gece konuşma isteğim yorgunluğumdan değildi, yaşamımı anlatma isteğimden de. Konuşmak benim için sağanaktı. Herhangi bir sağanak. Önüne geçilmez, engel olunamaz bir taşkınlık...

Her zamanki, herhangi biriyle yaptığım sohbetlere benzeyeceği aklımdan hiç geçmemişti. O yüzden kalbimin gösterdiği doğruya sadık kaldım, dostluğuna ihtiyacım vardı.

Sıradan bir açılma gereksinimi de değildi. Sadece konuşmak istiyordum. Yağmur gibi konuşmak. Hiç çekinmeden. Hiç sakınmadan. Çok eski zamanlardan kalma hıçkırıklarımın boğazımda düğümlendiğini hissediyordum gün geçtikçe. İlkin yağmur gibi konuşuyordum onunla, var olduğunu bilerek ama haberi olmadan. Ardından ağlıyordum yağmur gibi; konuşmam gibi.

Boşluktaydım. Tutunamıyordum. Yitiktim. Konuşmak istiyordum olmuyordu, haberi olsun istiyordum bu kez. Sözcüklerle değiştiremiyordum yaşadıklarımı. Dilsizdim.

Taze baharım oldu. Yanan ruhumun ateşini söndürdü. Karanlık gecelerde parlayan nurumdu. Uzaktaydı, ölesiye özledim. Saklayamadım sevgimi kalbimde, gösterdim, görünür kıldım, taşırdım da üstelik. Sözcükler geçit vermişti nihayet duygularıma...

Şimdi ona inanıyorum. Ona güveniyorum. Onu önemsiyorum. Samimiyetine dair hiç kuşku duymadım... Dünyanın bir yerinde yıllarca haberim olmadan yaşamış birine, tüm hayatımı anlatmak istedim. Tereddüt etmeden, yağmur gibi... Sadece ve sadece ona konuşmak istedim." (f.k.)

eat-pray-love

Jean Paul Sartre - Bulantı

İnsan yalnız yaşayınca bir şey anlatmanın bile ne olduğunu unutuyor: Dostlarla birlikte inanılabilir şeyler de ortadan kayboluyor. Olaylar da öyle. İnsan onlara da aldırmaz oluyor. Bir bakıyorsunuz konuşan insanlar çıkıyor ortaya, bir bakıyorsunuz çekip gidiyorlar. Başını sonunu duymadığınız hikayelere dalıyorsunuz. Duyduğunuzu anlatın deseler kötü tanıklık edersiniz.

Yaşarken başımızdan hiçbir şey geçmez. Dekorlar değişir, kişiler girer çıkar, yalnız. Başlangıçlar da yoktur; günler anlamsız bir biçimde birbirine eklenir durur, sonu gelmez, yeknesak bir ekleniştir bu.

Birisini sevmeye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta, bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.

Andre Gide'den..

"Nathanael, daha hiç kimsenin vermediği bir sevinç vermek isterdim sana. Nasıl vereceğimi bilmiyorum, gene de bu sevinç bende var. Sana daha hiç kimsenin seslenmediği kadar içten, candan, yakından seslenmek isterdim. Sana gecenin öyle bir saatinde gelmek isterdim ki, her birinde sana gösterilenlerden daha fazlasını arayarak birbiri ardından bir çok kitaplar açıp kapamış olasın; hala beklediğin bir gece saatinde, desteklendiğini duymamak yüzünden coşkunun keder olacağı saatte gelmek isterdim sana. Yalnız senin için yazıyorum; sana yalnız bu saatler için yazıyorum. Öyle bir kitap yazmak isterdim ki, onda her düşünce, her kişisel coşkunluk yokluk gibi görünsün sana, onda yalnız kendi öz coşkunun gölgesini görür gibi olasın. Sana yaklaşmak isterdim, 'beni sevesin' isterdim."

charles bukowski

japon balıklarımız vardı, masanın üzerindeki akvaryumda yüzerlerdi, penceremizi örten kalın perdelerin hemen yanında... ve annem, her zaman gülümseyerek, hepimizin mutlu olmasını isterdi. bana, “ mutlu ol Henry,” derdi... ve haklıydı: eğer becerebiliyorsan mutlu olmak daha iyiydi. ama babam onu ve beni haftada birkaç defa dövüyordu, 1.90’lık bedenin içinde öfkeden kuduruyordu. çünkü onu içten içe yiyip bitiren şeyi anlayamıyordu. annem, zavallı balık, mutlu olmak istiyordu, haftada iki, üç kez dövülüyor ve bana mutlu olmamı söylüyordu: “Henry, gülümse! Neden hiç gülümsemiyorsun?” ve sonra bana gülümserdi, nasıl yapıldığını göstermek için, gördüğüm en mutsuz gülümsemeydi...

bir gün japon balıklarımız öldü, beşi birden, suyun üstüne çıktılar, yan dönmüşlerdi, gözleri açık,ve babam eve döndüğünde onları kediye attı mutfakta ve biz öylece izledik annem gülümserken...

aşk köpekliktir / ahmet ümit

geçecek, her şey geçer. hepsi geçer.
hatta sonra, çok sonra anılar hükmünü yitirdikten, onu iyice unuttuktan, içindeki acının yerini kocaman bir boşluk aldıktan, keşke geçmeseydi dedikten sonra,
keşke acısını bir hastalık gibi yüreğimde taşısaydım desen bile geçer.
zaman insanla oynamayı seven hem zalim hem de merhametli bir tanrıdır.
ona karşı çıkamazsın.
yapman gereken beklemek.
onun, derin bir unutuşla bizi rahatlatacak örtüsünü üzerimize örtmesini beklemek...

yazmak sanatı!

sayfalar dolusu saçmalayın. aptal olun. duygusal olun. Shelley'i taklit edin. içinizden gelen her sese kulak verin. dilbilgisi kurallarını da, teknik ve biçimssel alanda bilinen tüm kurallarla beraber ihlal edin; dökün, devirin; kendi keşfiniz olan, olmayan, her türlü kelimeyi kullanın, şiirsel bir biçimde, düzyazı bir metinde, ya da elinize geldiği gibi bir çırpıda yazılan anlamsız sözlerle öfkelenin. sevin, alay edin.
ta ki yazmayı öğrenene kadar!

Virginia Woolf...

Şehir - Kavafis

Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin

bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.

Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

rilke / genç şaire mektuplar

“Kendi kendinize sorun: Büyük olmayan yalnızlık, yalnızlık mıdır? Ancak bir tek yalnızlık vardır, o da büyüktür ve katlanılması güçtür. Öyle bir an gelir ki, insan yalnızlığını kolayca elde edilen herhangi bir beraberlikle değişmek ister. Hiç uymadığı halde uyar gibi görünüp yanındaki herhangi biriyle, hatta en düzeysiz biriyle bile birlikte olmayı düşünür. Ama yalnızlığın büyüdüğü anlar, belki bu anlardır. Onların büyümesi, erkek çocukların büyümesi gibi acılar içinde olur; ilkyazın başlangıcı gibi de üzücüdür. Yalnız bu sizi şaşırtmamalı. İçe dönmek ve kendinle baş başa kalmak… İnsan buna alışabilmeli.”

...

bir kıtada üşürken, diğerinde terledim. yoktu aslında dünden kalan içim. bu mevsim yaramadı ne bana ne de sana. bak senin de bi gözün bende, senin dolmuş için. benim için. ama benim için uzandığım, yakalamaya çalıştığım bu sabah, belki de bu yataktan kalkamayacağım son sabahtır. solgun güller bıraktım yollarına, nasıl olsa solacaklar diye. gülerek kapattım gözlerimi, nasıl olsa kapanacaklar diye. . bilmiyorum bu kaçıncı çiziğim kendime, bu kaçıncı ince çizgim. bundan daha incesi var mıydı mazide? yoktu. dişlerim birbirini dövüyor, içimden ve sinirimden. artık bildiğim sen, bilmez kapımda bekleyen köpeklerimi. artık tanıdığım sen; güne attığım her adımımda, günden sonraki her dönüşümde beni bekleyen kirli, ağlamaklı, aç, yalnız köpeklerimi bilemez. çünkü seviyorlar beni, gerçekten. yıldızlara bakmayalı aylar oldu. sana bakmayalı yıllar olacak, asırlar, belki de 5 parmaktan ibaret geleceğim. kurutmam gerekiyor ıslak kalbimi... (o.b.)