ıssız...

Issız adam’ı izleyip darmadağın olmayan insanlar bir şeyleri eksik yaşamış gibi geliyor bana. Her duygudan nasibini almış biri olarak belki zamansızdı bu sahnelerle yüzleşmem ama sorgulamayı geciktirmek neyi değiştirirdi ki?...

*
İnsanlar doğar. İnsanlar yaşar. Yaş ekledikçe ömrüne her şeye anlam yükler bu doğru. Ama geriye baktığında ne kadar pişmanlığın birikiyor bunu sorgulamak çok cesaret gerektiren bir durummuş, çıkarken filmden bunu anladım. Hemen her gün yürüdüğüm caddede anlamsızca yürürken anlayabildim ancak. Kargasekmez bir ruha bürünmüştü binlerce insanın varlığına rağmen sokaklar. Aklımdan tek kelime geçmedi. Sonra binlercesi geçti. Sonra sesim derinimde gizlendi, ardından sesim sığmadı içime.

*
İnsanlar hayal eder. İnsanlar vazgeçer sonra… Hayallerimden ne zaman vazgeçtiğimi düşünüyorum. Hani reklamda da diyor ya. Çocukluğumda hayalini kurduğum ağaçtan evi bulmaktan, sırtımda 2parça giysimle bilmediğim bir şehre gitmekten, yağmur altında dans etmekten, eskiden yaptığım gibi sokakta kahkahalara boğulmaktan en önemlisi güvenmekten ne zaman vazgeçtim? Âşık olmaktan ne zaman vazgeçtim ben?

*
İnsanın bir tek kendine gücü yetmiyor öyle değil mi? Başkalarına söyleyebildiği kadar kolay dökülmüyor yalan cümleler dilinden. Ama çoğu zaman dürüstlük de para etmiyor. Düşündüm de henüz yeterince geç değil… Hayallerime ve fazlasına hala yetişebilirim belki de… Issız kalmak için belki de henüz çok erken…