28 Ağustos 2008 Perşembe

kriminal denemeler ll (üç iki bir!)

- Ölü balıklar yüzüyor. Elime yüzüme değiyor. Yakınıma değin. Alaca renkte biri. Gözleri açık üstelik üzerime geliyor… Gelmeyecek demiştin. Belki de ölmeyeceğine dairdi vaatlerin. Belki de…

**şak şak şak !!

- Her defasında kaskatı olmaktan ürküyorum. Sence bir yere varabilecek miyiz?
- Denemekle bir şey kaybetmeyiz…
- Denemekle? Kaybetmek… Kulağımı tırmalıyor. Tamam, tekrar tekrar ‘deneyelim’ o zaman...

Yürümeye başlamak nefes almaya başlamak gibi. Film sahnesinden kopmuş gibi bir yolda yürümek üstelik. Herkesin iki katlı müstakil evlerinin olduğu, aradaki geniş yolların üstünü ağaçların kapadığı amerikan filmleri… Başında ince beresiyle arkadan yürüyüşünün çekildiği jön de benim.

Herkese yetecek kadar susuyorum! Dilim çözülmüyor. Bıraktığım yerde bana bırakılmış yüzlerce mektup buluyorum. Onca uzağım dönmeye. Ölü balıklar görüyorum düşümde üstelik. Aynalara güvenim yok. "Orda gördüğüm her sureti kendim sanacak kadar aptal değilim!" Yağmurdan haz etmiyorum. Dolu yağsa daha gerçek olurdu. Sert inseydi mesela bir tanesi başıma. Başımdaki bereye rağmen hissetseydim. Başımı göğe çevirseydim refleksimle, ardından bakışlarımı devirseydim ayakuçlarıma.

Hipnoz denince çok gülüyorum. Beynimdeki fazla kıvrımlardan doğan sorularım için son çarem oysa. Gülmemeliyim.

Evimde hiç kapı yok. Kapı gitmek demek. Gitmeni istemiyorum ki. Bana sert sorular savurmandan yorulmadım. İntihar eğilimli ergenlik filmleri seyretmekten de yirmili yaşlarımın son çeyreğinde. Yanlış seçimler yapıyorum bu ara. Unutmam gereken insanları arıyor, ajandamdaki işleri erteliyor, Nietzsche kitapları çekiyorum kitaplığımın raflarından. İhtiyacım olan tek şeyin yüzeysellik olduğunu bile bile…

Herkese yetecek kadar suçluyum! Daha kötü düşler hak ediyorum. Daha karanlık yollarda uyuyabilirim. Önümü hiç görmeden de yürüyebilirim. Bir gece o şarkının sözlerini mırıldanırken belimdeki silaha gidebilir elim. Sana yöneltip kendimi vurabilirim. Ölmekten kötüler korkar öyle değil mi sevgilim? Ben kötü değilim…

Beynimdeki fazla kıvrımlardan doğan sorularım için son çarem... Tamam. Gülmüyorum. Ama uyandığımda kaskatı olmak yoruyor beni. Anestezi almak gibi… Gözlerimi kapatıp sayıyorum bir kez daha. Üç iki bir!

- Tamam, bu son! Ellerimi iki kez vurduğumda tekrar istemeyeceğim uyumanı. Sadece zihninden geçenleri anlat anlaştık mı?

**şak şak !

Ölü balıklar… Gözlerini neden kapatmadan yüzüyorlar? Alacalı sanki biri… Aklımdan geçenleri yapabileceğim bir dünya yok. Aklım düştüğü yerde kalır, eğilsem uzanabileceğim yer kolumla sınırlıdır.
Kanım donuyor. Kanım renginden sıyrılıyor gibi… Kanım diyorum…
Burası çok mu soğuk?
Üşüyorum…

6 yorum:

kNtli dedi ki...: biri beni hipnoz etse neler söylerdim çok merak ediorum.. acaba bu merakımı giderebilicek birileri var mı?; 29 Ağustos, 2008
Adsız dedi ki...: Günün bitmesine yedi dakika kala, insanlığa sunulmuş bu satırlar, sanki bir düşün yansıması... Şairin iç kaçışlarını anımsatır gibi..

Cemali
cemalisafa.com; 30 Ağustos, 2008
# sinekgibi # dedi ki...: Bu yazıyı gün biterken yazmışsın.Bu vakitlerde insanda, yaşadığı gün ile gelecek gün arasında kalma durumu oluyor.Böyle vakitlerde ilginç şeyler yazıyor insan...Senin bu yazın da ilginç...; 02 Eylül, 2008
'ez' dedi ki...: gün biterken evet. aslında bir kaç gece boyunca yattığımda hep bunlar aklıma geldi. sonra yazmaya karar verdim. aklımı epey meşgul etti yani..
ilginize teşekkür ederim "kntli" ve "cemali" ve "cihan" :); 02 Eylül, 2008
Adsız dedi ki...: başarılı.
çok fazla başarılı.
Ezgi,beyninin fazla kıvrımlarında mı doğuruyorsun bu yazıları?; 05 Eylül, 2008
Beyza* dedi ki...: sonunu merakla okuduğum ve fazlasıyla edebiyat kokan bir yazı ... Paylaştığınız için teşekkürler.. İlgiyle takip ediyorum...; 12 Nisan, 2009

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

dünyanın en tatlı mektubu bu, bana yazılan :)

"O gece konuşma isteğim yorgunluğumdan değildi, yaşamımı anlatma isteğimden de. Konuşmak benim için sağanaktı. Herhangi bir sağanak. Önüne geçilmez, engel olunamaz bir taşkınlık...

Her zamanki, herhangi biriyle yaptığım sohbetlere benzeyeceği aklımdan hiç geçmemişti. O yüzden kalbimin gösterdiği doğruya sadık kaldım, dostluğuna ihtiyacım vardı.

Sıradan bir açılma gereksinimi de değildi. Sadece konuşmak istiyordum. Yağmur gibi konuşmak. Hiç çekinmeden. Hiç sakınmadan. Çok eski zamanlardan kalma hıçkırıklarımın boğazımda düğümlendiğini hissediyordum gün geçtikçe. İlkin yağmur gibi konuşuyordum onunla, var olduğunu bilerek ama haberi olmadan. Ardından ağlıyordum yağmur gibi; konuşmam gibi.

Boşluktaydım. Tutunamıyordum. Yitiktim. Konuşmak istiyordum olmuyordu, haberi olsun istiyordum bu kez. Sözcüklerle değiştiremiyordum yaşadıklarımı. Dilsizdim.

Taze baharım oldu. Yanan ruhumun ateşini söndürdü. Karanlık gecelerde parlayan nurumdu. Uzaktaydı, ölesiye özledim. Saklayamadım sevgimi kalbimde, gösterdim, görünür kıldım, taşırdım da üstelik. Sözcükler geçit vermişti nihayet duygularıma...

Şimdi ona inanıyorum. Ona güveniyorum. Onu önemsiyorum. Samimiyetine dair hiç kuşku duymadım... Dünyanın bir yerinde yıllarca haberim olmadan yaşamış birine, tüm hayatımı anlatmak istedim. Tereddüt etmeden, yağmur gibi... Sadece ve sadece ona konuşmak istedim." (f.k.)

eat-pray-love

Jean Paul Sartre - Bulantı

İnsan yalnız yaşayınca bir şey anlatmanın bile ne olduğunu unutuyor: Dostlarla birlikte inanılabilir şeyler de ortadan kayboluyor. Olaylar da öyle. İnsan onlara da aldırmaz oluyor. Bir bakıyorsunuz konuşan insanlar çıkıyor ortaya, bir bakıyorsunuz çekip gidiyorlar. Başını sonunu duymadığınız hikayelere dalıyorsunuz. Duyduğunuzu anlatın deseler kötü tanıklık edersiniz.

Yaşarken başımızdan hiçbir şey geçmez. Dekorlar değişir, kişiler girer çıkar, yalnız. Başlangıçlar da yoktur; günler anlamsız bir biçimde birbirine eklenir durur, sonu gelmez, yeknesak bir ekleniştir bu.

Birisini sevmeye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta, bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.

Andre Gide'den..

"Nathanael, daha hiç kimsenin vermediği bir sevinç vermek isterdim sana. Nasıl vereceğimi bilmiyorum, gene de bu sevinç bende var. Sana daha hiç kimsenin seslenmediği kadar içten, candan, yakından seslenmek isterdim. Sana gecenin öyle bir saatinde gelmek isterdim ki, her birinde sana gösterilenlerden daha fazlasını arayarak birbiri ardından bir çok kitaplar açıp kapamış olasın; hala beklediğin bir gece saatinde, desteklendiğini duymamak yüzünden coşkunun keder olacağı saatte gelmek isterdim sana. Yalnız senin için yazıyorum; sana yalnız bu saatler için yazıyorum. Öyle bir kitap yazmak isterdim ki, onda her düşünce, her kişisel coşkunluk yokluk gibi görünsün sana, onda yalnız kendi öz coşkunun gölgesini görür gibi olasın. Sana yaklaşmak isterdim, 'beni sevesin' isterdim."

charles bukowski

japon balıklarımız vardı, masanın üzerindeki akvaryumda yüzerlerdi, penceremizi örten kalın perdelerin hemen yanında... ve annem, her zaman gülümseyerek, hepimizin mutlu olmasını isterdi. bana, “ mutlu ol Henry,” derdi... ve haklıydı: eğer becerebiliyorsan mutlu olmak daha iyiydi. ama babam onu ve beni haftada birkaç defa dövüyordu, 1.90’lık bedenin içinde öfkeden kuduruyordu. çünkü onu içten içe yiyip bitiren şeyi anlayamıyordu. annem, zavallı balık, mutlu olmak istiyordu, haftada iki, üç kez dövülüyor ve bana mutlu olmamı söylüyordu: “Henry, gülümse! Neden hiç gülümsemiyorsun?” ve sonra bana gülümserdi, nasıl yapıldığını göstermek için, gördüğüm en mutsuz gülümsemeydi...

bir gün japon balıklarımız öldü, beşi birden, suyun üstüne çıktılar, yan dönmüşlerdi, gözleri açık,ve babam eve döndüğünde onları kediye attı mutfakta ve biz öylece izledik annem gülümserken...

aşk köpekliktir / ahmet ümit

geçecek, her şey geçer. hepsi geçer.
hatta sonra, çok sonra anılar hükmünü yitirdikten, onu iyice unuttuktan, içindeki acının yerini kocaman bir boşluk aldıktan, keşke geçmeseydi dedikten sonra,
keşke acısını bir hastalık gibi yüreğimde taşısaydım desen bile geçer.
zaman insanla oynamayı seven hem zalim hem de merhametli bir tanrıdır.
ona karşı çıkamazsın.
yapman gereken beklemek.
onun, derin bir unutuşla bizi rahatlatacak örtüsünü üzerimize örtmesini beklemek...

yazmak sanatı!

sayfalar dolusu saçmalayın. aptal olun. duygusal olun. Shelley'i taklit edin. içinizden gelen her sese kulak verin. dilbilgisi kurallarını da, teknik ve biçimssel alanda bilinen tüm kurallarla beraber ihlal edin; dökün, devirin; kendi keşfiniz olan, olmayan, her türlü kelimeyi kullanın, şiirsel bir biçimde, düzyazı bir metinde, ya da elinize geldiği gibi bir çırpıda yazılan anlamsız sözlerle öfkelenin. sevin, alay edin.
ta ki yazmayı öğrenene kadar!

Virginia Woolf...

Şehir - Kavafis

Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin

bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.

Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

rilke / genç şaire mektuplar

“Kendi kendinize sorun: Büyük olmayan yalnızlık, yalnızlık mıdır? Ancak bir tek yalnızlık vardır, o da büyüktür ve katlanılması güçtür. Öyle bir an gelir ki, insan yalnızlığını kolayca elde edilen herhangi bir beraberlikle değişmek ister. Hiç uymadığı halde uyar gibi görünüp yanındaki herhangi biriyle, hatta en düzeysiz biriyle bile birlikte olmayı düşünür. Ama yalnızlığın büyüdüğü anlar, belki bu anlardır. Onların büyümesi, erkek çocukların büyümesi gibi acılar içinde olur; ilkyazın başlangıcı gibi de üzücüdür. Yalnız bu sizi şaşırtmamalı. İçe dönmek ve kendinle baş başa kalmak… İnsan buna alışabilmeli.”

...

bir kıtada üşürken, diğerinde terledim. yoktu aslında dünden kalan içim. bu mevsim yaramadı ne bana ne de sana. bak senin de bi gözün bende, senin dolmuş için. benim için. ama benim için uzandığım, yakalamaya çalıştığım bu sabah, belki de bu yataktan kalkamayacağım son sabahtır. solgun güller bıraktım yollarına, nasıl olsa solacaklar diye. gülerek kapattım gözlerimi, nasıl olsa kapanacaklar diye. . bilmiyorum bu kaçıncı çiziğim kendime, bu kaçıncı ince çizgim. bundan daha incesi var mıydı mazide? yoktu. dişlerim birbirini dövüyor, içimden ve sinirimden. artık bildiğim sen, bilmez kapımda bekleyen köpeklerimi. artık tanıdığım sen; güne attığım her adımımda, günden sonraki her dönüşümde beni bekleyen kirli, ağlamaklı, aç, yalnız köpeklerimi bilemez. çünkü seviyorlar beni, gerçekten. yıldızlara bakmayalı aylar oldu. sana bakmayalı yıllar olacak, asırlar, belki de 5 parmaktan ibaret geleceğim. kurutmam gerekiyor ıslak kalbimi... (o.b.)