13 Aralık 2008 Cumartesi

gökyüzünü avuçları içinden toplayan iki çocuk

Ellerini uzandığı kadar açtı uyanınca. Gözleri kapalıyken henüz, sesi olduğundan çatallıyken üstelik, parmaklarını birbirinden tüm gücüyle ayırarak gerdi bedenini. “İşte hissedebileceğim en soğuk sabah!” dedi. “Sıcak bir kahve içmek için, elimin altındaki polara sarılmak için, canımın tropik meyveler çekmemesi için en uygun sabah… “
Yaşına göre cılızdı biraz. Sıradandı boyu posu. Özensiz giyinir, saçlarını bal rengi tokasıyla derler, gevezelikten pek haz etmezdi.
Doğruldu yatağında. En sevimsiz sesiyle ve bir o kadar yüksek sesle bir şarkı söylemeye başladı. İki kelime söylüyor biraz haline gülüyor sonra devam ediyordu. Tek hamlede ayaklandı. Suretini yadsıyan bir bakışla -ama aldırmadan- devam etti yarısını kafasından uydurduğu sözlere. Hızlıca giyindi ve sokağın başındaki küçük motosikletine varana kadar mırıldanmaktan vazgeçmedi. O hep beğenip durduğu çocuk “bir vespa için neler vermezdim” dedikten hemen sonra ilk işi olmuştu bunu almak. İlginçtir ki çocuk için heyecanlanmamıştı o koltuğa oturduğunda heyecanlandığı kadar. Üstüne üstlük bir oh çekmişti, sadece motora sahip olduğundan için.
Ağır ağır yola koyuldu. Sahil yoluna döndü. Hissedebildiği en soğuk sabah da olsa, derinine çektiği nefes genzini dondurmadı. Masala sığınmasına anlar kaldığından bihaber seyrine doyamadığı denize baktı. Gözüne saniyenin onda birinde ilişen o yüz iyiye mi işaretti?
Birbirlerini yol kenarında buldular. Kuşkusuz şanslarının günüydü. Avuçlarının içinde gökyüzü bulunuyordu. Kaderin bir hediyesi. O zaman neden yarını düşünsünler idi.
Boyu kızdan biraz uzundu. Saçları biraz dağınık biraz sıradanlıktan uzaktı. Gözlerini bir tek an ayırmadılar birbirlerinden. Öyle ya kaderin bir hediyesi değil miydi o an? Diline dolanan şarkıya devam ederken gülümsedi yeniden. Kafasından attığı sözleri düzeltti çocuk. Hızlı hızlı indiler yokuştan aşağı. Ahşap eve saklandılar. İkisi de henüz çocuklardı. Birbirlerini yol kenarında bulan... Uzun uzun anlattılar susmadan… Gökyüzünü avuçlarının içinden topluyorlardı, aynı kaderlerini topladıkları gibi. Yarını düşünmekten vazgeçip…
Sessizlik bozuldu çoğu zaman. Bakışları soğuğu kırmış yanaklarını bile kızartmıştı. Kim olduğunu anlamaya çalışırken, onun bir hediye olduğunu da düşünüyordu aynı anda. Hayallerinin şehrinde bir teras katındaydı şimdi. Gözlerinin kaçırarak baktığı bir çocuktu duran karşısında. “Yarın” dediğinde çocuk kıza, “yarın ayrılıyorum şehirden” dediğinde kırmızı yanakları buza bulanmış gibi ayrıldı renginden. Gün bitiyordu acımasızca. Şanslarının günü bitiyordu. Her biri kendi yoluna devam etti. Kaderi selamlayarak. Geldiği yere döndü, bulutların içine, kız yürüyerek dönmeyi seçti. Ne olduğunu anımsamadan, nasıl geldiğini hesaba katmadan öylece sessiz yürüdü yol boyu. Yarım şarkısına aynı yanlış sözlerle devam etti.

3 yorum:

Unknown dedi ki...: bütün güzel hikayeler hüzünle bitmek zorunda mıdır? belki de.. budur bizi özgür kılan...; 25 Aralık, 2008
Adsız dedi ki...: hikayelerin sonu hüzünle bitmese bizi bukadar bağlamazdı bence; 17 Ocak, 2009
İlkay_ivrendi dedi ki...: Biz hiçbir hikayede hüzünlü bir taraf olmadan mutlu son yaşamadık ki...; 01 Şubat, 2009

Yorum Gönder

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)

dünyanın en tatlı mektubu bu, bana yazılan :)

"O gece konuşma isteğim yorgunluğumdan değildi, yaşamımı anlatma isteğimden de. Konuşmak benim için sağanaktı. Herhangi bir sağanak. Önüne geçilmez, engel olunamaz bir taşkınlık...

Her zamanki, herhangi biriyle yaptığım sohbetlere benzeyeceği aklımdan hiç geçmemişti. O yüzden kalbimin gösterdiği doğruya sadık kaldım, dostluğuna ihtiyacım vardı.

Sıradan bir açılma gereksinimi de değildi. Sadece konuşmak istiyordum. Yağmur gibi konuşmak. Hiç çekinmeden. Hiç sakınmadan. Çok eski zamanlardan kalma hıçkırıklarımın boğazımda düğümlendiğini hissediyordum gün geçtikçe. İlkin yağmur gibi konuşuyordum onunla, var olduğunu bilerek ama haberi olmadan. Ardından ağlıyordum yağmur gibi; konuşmam gibi.

Boşluktaydım. Tutunamıyordum. Yitiktim. Konuşmak istiyordum olmuyordu, haberi olsun istiyordum bu kez. Sözcüklerle değiştiremiyordum yaşadıklarımı. Dilsizdim.

Taze baharım oldu. Yanan ruhumun ateşini söndürdü. Karanlık gecelerde parlayan nurumdu. Uzaktaydı, ölesiye özledim. Saklayamadım sevgimi kalbimde, gösterdim, görünür kıldım, taşırdım da üstelik. Sözcükler geçit vermişti nihayet duygularıma...

Şimdi ona inanıyorum. Ona güveniyorum. Onu önemsiyorum. Samimiyetine dair hiç kuşku duymadım... Dünyanın bir yerinde yıllarca haberim olmadan yaşamış birine, tüm hayatımı anlatmak istedim. Tereddüt etmeden, yağmur gibi... Sadece ve sadece ona konuşmak istedim." (f.k.)

eat-pray-love

Jean Paul Sartre - Bulantı

İnsan yalnız yaşayınca bir şey anlatmanın bile ne olduğunu unutuyor: Dostlarla birlikte inanılabilir şeyler de ortadan kayboluyor. Olaylar da öyle. İnsan onlara da aldırmaz oluyor. Bir bakıyorsunuz konuşan insanlar çıkıyor ortaya, bir bakıyorsunuz çekip gidiyorlar. Başını sonunu duymadığınız hikayelere dalıyorsunuz. Duyduğunuzu anlatın deseler kötü tanıklık edersiniz.

Yaşarken başımızdan hiçbir şey geçmez. Dekorlar değişir, kişiler girer çıkar, yalnız. Başlangıçlar da yoktur; günler anlamsız bir biçimde birbirine eklenir durur, sonu gelmez, yeknesak bir ekleniştir bu.

Birisini sevmeye kalkışmak önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister. Hatta başlangıçta, bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan. Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum.

Andre Gide'den..

"Nathanael, daha hiç kimsenin vermediği bir sevinç vermek isterdim sana. Nasıl vereceğimi bilmiyorum, gene de bu sevinç bende var. Sana daha hiç kimsenin seslenmediği kadar içten, candan, yakından seslenmek isterdim. Sana gecenin öyle bir saatinde gelmek isterdim ki, her birinde sana gösterilenlerden daha fazlasını arayarak birbiri ardından bir çok kitaplar açıp kapamış olasın; hala beklediğin bir gece saatinde, desteklendiğini duymamak yüzünden coşkunun keder olacağı saatte gelmek isterdim sana. Yalnız senin için yazıyorum; sana yalnız bu saatler için yazıyorum. Öyle bir kitap yazmak isterdim ki, onda her düşünce, her kişisel coşkunluk yokluk gibi görünsün sana, onda yalnız kendi öz coşkunun gölgesini görür gibi olasın. Sana yaklaşmak isterdim, 'beni sevesin' isterdim."

charles bukowski

japon balıklarımız vardı, masanın üzerindeki akvaryumda yüzerlerdi, penceremizi örten kalın perdelerin hemen yanında... ve annem, her zaman gülümseyerek, hepimizin mutlu olmasını isterdi. bana, “ mutlu ol Henry,” derdi... ve haklıydı: eğer becerebiliyorsan mutlu olmak daha iyiydi. ama babam onu ve beni haftada birkaç defa dövüyordu, 1.90’lık bedenin içinde öfkeden kuduruyordu. çünkü onu içten içe yiyip bitiren şeyi anlayamıyordu. annem, zavallı balık, mutlu olmak istiyordu, haftada iki, üç kez dövülüyor ve bana mutlu olmamı söylüyordu: “Henry, gülümse! Neden hiç gülümsemiyorsun?” ve sonra bana gülümserdi, nasıl yapıldığını göstermek için, gördüğüm en mutsuz gülümsemeydi...

bir gün japon balıklarımız öldü, beşi birden, suyun üstüne çıktılar, yan dönmüşlerdi, gözleri açık,ve babam eve döndüğünde onları kediye attı mutfakta ve biz öylece izledik annem gülümserken...

aşk köpekliktir / ahmet ümit

geçecek, her şey geçer. hepsi geçer.
hatta sonra, çok sonra anılar hükmünü yitirdikten, onu iyice unuttuktan, içindeki acının yerini kocaman bir boşluk aldıktan, keşke geçmeseydi dedikten sonra,
keşke acısını bir hastalık gibi yüreğimde taşısaydım desen bile geçer.
zaman insanla oynamayı seven hem zalim hem de merhametli bir tanrıdır.
ona karşı çıkamazsın.
yapman gereken beklemek.
onun, derin bir unutuşla bizi rahatlatacak örtüsünü üzerimize örtmesini beklemek...

yazmak sanatı!

sayfalar dolusu saçmalayın. aptal olun. duygusal olun. Shelley'i taklit edin. içinizden gelen her sese kulak verin. dilbilgisi kurallarını da, teknik ve biçimssel alanda bilinen tüm kurallarla beraber ihlal edin; dökün, devirin; kendi keşfiniz olan, olmayan, her türlü kelimeyi kullanın, şiirsel bir biçimde, düzyazı bir metinde, ya da elinize geldiği gibi bir çırpıda yazılan anlamsız sözlerle öfkelenin. sevin, alay edin.
ta ki yazmayı öğrenene kadar!

Virginia Woolf...

Şehir - Kavafis

Bir başka ülkeye, bir başka denize giderim, dedin

bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
Her çabam kaderin olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
-bir ceset gibi- gömülü kalbim.
Aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
Yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yıl tükettiğim bu ülkede.

Yeni bir ülke bulamazsın, başka bir deniz bulamazsın.
Bu şehir arkandan gelecektir.
Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın,
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
Başka bir şey umma-
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte,
öyle tükettin demektir bütün yeryüzünde de.

rilke / genç şaire mektuplar

“Kendi kendinize sorun: Büyük olmayan yalnızlık, yalnızlık mıdır? Ancak bir tek yalnızlık vardır, o da büyüktür ve katlanılması güçtür. Öyle bir an gelir ki, insan yalnızlığını kolayca elde edilen herhangi bir beraberlikle değişmek ister. Hiç uymadığı halde uyar gibi görünüp yanındaki herhangi biriyle, hatta en düzeysiz biriyle bile birlikte olmayı düşünür. Ama yalnızlığın büyüdüğü anlar, belki bu anlardır. Onların büyümesi, erkek çocukların büyümesi gibi acılar içinde olur; ilkyazın başlangıcı gibi de üzücüdür. Yalnız bu sizi şaşırtmamalı. İçe dönmek ve kendinle baş başa kalmak… İnsan buna alışabilmeli.”

...

bir kıtada üşürken, diğerinde terledim. yoktu aslında dünden kalan içim. bu mevsim yaramadı ne bana ne de sana. bak senin de bi gözün bende, senin dolmuş için. benim için. ama benim için uzandığım, yakalamaya çalıştığım bu sabah, belki de bu yataktan kalkamayacağım son sabahtır. solgun güller bıraktım yollarına, nasıl olsa solacaklar diye. gülerek kapattım gözlerimi, nasıl olsa kapanacaklar diye. . bilmiyorum bu kaçıncı çiziğim kendime, bu kaçıncı ince çizgim. bundan daha incesi var mıydı mazide? yoktu. dişlerim birbirini dövüyor, içimden ve sinirimden. artık bildiğim sen, bilmez kapımda bekleyen köpeklerimi. artık tanıdığım sen; güne attığım her adımımda, günden sonraki her dönüşümde beni bekleyen kirli, ağlamaklı, aç, yalnız köpeklerimi bilemez. çünkü seviyorlar beni, gerçekten. yıldızlara bakmayalı aylar oldu. sana bakmayalı yıllar olacak, asırlar, belki de 5 parmaktan ibaret geleceğim. kurutmam gerekiyor ıslak kalbimi... (o.b.)